Twee weken terug kwam ik thuis en merkte direct dat er iets niet pluis was. Normaalgesproken komt Sam direct de keuken in gelopen en nu lag hij op zijn krabton en keek me met dichtgeknepen ogen aan. Het was me al wel opgevallen dat hij zijn natte voer dat ik voor hem had neergezet voor ik vertrokken was 3 dagen geleden niet had opgegeten. Dat kwam maar zelden voor. Toen hij mij zo raar aankeek observeerde ik hem nauwlettend. Het viel me op dat hij die avond niet ging eten noch drinken. Die avond kwam hij ook niet naar de slaapkamer en lag hij nog op exact dezelfde plek als waar ik hem de avond ervoor had achtergelaten op de bank. Normaliter gaat hij naar buiten als ik naar boven ga. Ik heb het die dag nog aangekeken maar aan het einde van die middag de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor de ochtend erop. Het eerste vermoeden van de dierenarts was toen ze niet direct iets bijzonders kon vinden dat hij mogelijk op de een of andere manier zijn rug gekneusd had en daarvan pijn ondervond. Ze gaf hem een injectie met een zware pijnstiller en gaf me pijnstillers mee voor de daarop volgende dagen. Toen we thuiskwamen begon Sam zowaar een beetje te eten en ik dacht op dat moment dat dat het moest zijn. Wel maakte ik me zorgen dat hij mogelijk eentrap of iets dergelijks van iemand had gekregen. Sam is als kitten zwaar mishandeld op zijn eerste woonadres en en dat maakt dat hij altijd, nu 6 jaar later nog steeds, heel onberekenbaar is. Zo ligt hij op je schoot en aai je hem en vindt hij het heerlijk en van het ene op het andere moment hangt hij in je arm en valt aan, soms meerdere keren achter elkaar. Dat doet hij ook bij mensen op straat die hem aanhalen, dus voor Sam is er altijd opnieuw het risico dat hij opnieuw mishandeld wordt, helaas. Het herstel is echter van zeer korte duur, de volgende ochtend eet, noch drinkt hij en ik zie hem zienderogen afvallen. Met de pipet waarmee ik de pijnstillers geef, geef ik hem die dag ook water want drinken doet hij ook niet. Aan het einde van woensdagmiddag bel ik opnieuw de dierenarts en heb een afspraak voor donderdagmiddag.
De dierenarts constateert nu dat hij geen koorts heeft maar dat hij het koud heeft en ziet een afwijking aan zijn tandvlees waardoor de dierenarts nu een ander vermoeden heeft namelijk dat hij mogelijk of vergiftigd is met rattengif of dat hij – wat niet ondenkbaar is – een vergiftigde muis te grazen heeft genomen. Op aanraden van de dierenarts wordt bloed afgenomen. Die avond belt de dierenarts op. De uitslag heeft uitgewezen dan het gelukkig geen vergiftiging is maar dat wel uit het bloedonderzoek is gebleken dat zijn nieren nauwelijks meer werken en dat ook zijn hart niet goed is. De kans is groot dat hij de rest van zijn leven dagelijks medicatie voor zijn hart moet slikken en daar ontstaat wel een groot probleem. Door het werk ben ik dagen achter elkaar van huis en als Sam iedere dag medicatie nodig heeft wie zou het hem dan moeten geven. Een vriendin bood direct aan dat wel te kunnen doen maar dat is een belasting die je niet van iemand anders kunt vragen. Ik bedacht dat Sam dan naar een kattenopvang zou moeten, maar in ieder geval voor dat moment was er geen directe oplossing. Wel had de dierenarts aangeboden dan ik hem gedurende een aantal dagen bij haar zou kunnen laten ter observatie. Maar al met al kwam met met nauwelijks functionerende nieren en een slecht werkend hart toch heel dichtbij dat ik Sam mogelijk zou moeten laten inslapen, temeer ook omdat de dierenarts ook zei dat bij haar de grens ligt dat een dier geen seconde langer mag lijden dan strikt nodig is. En dat was onduidelijk.
Dat was de stand van zaken donderdag 22 december en ik wist het echt niet meer. Ik had al een afspraak voor vrijdagochtend voor het geval het nog slechter zou gaan en er eigenlijk geen hoop meer zou zijn. Donderdagavond kwamen mijn zoon en zijn vriendin vanuit Amsterdam over om mij te steunen en om Sam nog te zien. Ik was echt ten einde raad. Donderdagavond begon hij wel ineens weer een heel klein beetje te eten wat de twijfel weer deed toenemen. Zo reed ik vrijdagochtend met hem naar de dierenarts en toen ik daar binnenkwam kon ik alleen maar huilen. Ik wist niet waar ik goed aan deed hem laten inslapen of toch wachten. De dierenarts zei dat ik nog niet toe was aan een besluit en stelde voor dat ik Sam bij haar zou laten tot na de Kerst en dat ze in ieder geval foto’s van zijn hart zou maken om te een of de foto’s de eerdere conclusie uit het bloedonderzoek te bevestigen dat zijn hart in slechte staat verkeerde. Ze zou mijn bellen bij acute zaken.
Er viel echt een loden last van mij af. Ik was inderdaad niet in staat zo’n drastische beslissing te nemen. Sam bleef ter observatie en er zijn foto’s van zijn hart genomen. In België is er maar één Kerstdag dus maandagochtend kon ik bellen. Toen kreeg ik te horen dat het met zijn hart minder slecht gesteld was dan aanvankelijk gedacht maar dat zijn longen er wel heel slecht aan toe waren. Verder ging het eigenlijk naar verhouding eigenlijk wel goed. Hij kreeg medicijnen om het teveel aan vocht in zijn longen eruit te krijgen en we spraken af dat ik na mijn werk woensdag weer contact met haar zou opnemen.
Toen ik woensdag namiddag belde zei de dierenarts dat het nog steeds wel goed met hem ging en dat ze graag wilde uitproberen hoe hij zich thuis zou houden, zonder medicatie. Dus heb ik hem woensdag begin van de avond opgehaald. Ik kreeg de foto’s van zijn longen te zien en dat zag er echt niet best uit. Er is opnieuw een afspraak gemaakt voor zaterdagochtend voor het geval er toch een terugval zou komen nu de medicatie gestopt was. Sam deed het echter helemaal prima thuis. Hij at en wilde eigenlijk diezelfde avond al weer daarbuiten. Die avond heb ik dat niet gedaan maar donderdag wel. Het leek me goed alles naar snel weer naar normaal terug te brengen. Ook was hij al weer druk aan het spelen en lag ‘s avonds weer te slapen op mijn schoot. Vrijdagmiddag heb ik de dierenarts gebeld en in overleg met haar de afspraak van zaterdag geschrapt en vervolgens een belafspraak gemaakt voor woensdag. Ik moest in het weekend weg om oudjaar in Amsterdam te vieren en de dag erna moest ik weer aan het werk. Hij zou dan zoals gewoon weer een paar dagen alleen zijn maar ook dat vond de dierenarts een goede test. Woensdagmiddag toen ik thuis kwam, liep hij al weer vrolijk in de keuken. Inmiddels ben ik nu weer een aantal dagen thuis en het is net of hij helemaal niet ziek is geweest en of het besluit om hem wel of niet te laten inslapen een nare droom was.
Het meest confronterende voor mij was het besef dat als Sam er niet meer zou zijn, er eigenlijk nauwelijks reden meer zou zijn om naar huis te gaan. Ja mijn spullen zijn er en het is heerlijk om in mijn eigen bed te slapen op de dagen dat ik geen wekker hoef te zetten maar het besef dat dat het dan wel zou zijn …
Natuurlijk blijf ik alerter. Ik weet dat omdat hij zo onberekenbaar is de kans minimaal is dat ik hem ooit op een opvang kan krijgen en die onberekenbaarheid heb ik al weer met de nodige krassen en bloedende halen op mijn arm moeten bekopen. Ook de dierenarts zei dat ze in de 25 jaar dat zij dierenarts was niet eerder had meegemaakt dat een kat zo onberekenbaar was. Hij had ook haar te grazen genomen. Naast de kooi lagen zware werkhandschoenen die werden aangetrokken als ze iets met Sam moesten doen. Maar ik ben zo blij dat ik geen overhaaste beslissing heb genomen. Nu ligt hij rustig naast mij op de bank te slapen.
