20 september 2011
Deze tekst stond nog als concept vermoedelijk omdat ik er nog niet tevreden over was. Maar ik plaats ‘m toch maar omdat er nog steeds niets veranderd is
Hear! hear! Tommy Wieringa, De Pers, 20 september 2011.
Een doorn in het oog, een schande voor het volk en het slechtste voorbeeld denkbaar, de bewakers van ‘s lands wegen en interne veiligheid in eerste aanleg, genaamd politie. Niemand, … geen groep treedt ‘s lands openbare regels openbaar zo met voeten als die in blauw uniform gestoken ….
Op de middelbare school was er een jongen die vanaf dag 1 wist wat hij wilde worden, politieagent. Iedereen vermoedde waarom dat zo was en hij werd erom uitgelachen, helaas. Hij kwam uit een gereformeerd gezin en dat was te zien. Zijn naam is mij helaas ontschoten en dat is vermoedelijk in zijn algemeenheid een van de redenen waarom hij mikpunt was. Hij was de pispaal, iemand die eruit sprong in kleurloosheid. Hij zou er nooit bijhoren, dat was wel duidelijk. Maar hij was aardig, echt aardig. Ik heb nooit meegedaan aan de pesterijen, dat is in ieder geval iets waarvan gelukkig niemand mij ooit zal kunnen beschuldigen. Maar ik heb hem achteraf bezien oprecht met heel veel spijt (.. en dit is niet het enige geval van ‘oprecht met veel spijt’) ook nooit verdedigd. Dat maakt mij een oprechte lafaard. Misschien.. en ik hoop voor hem, is hij wel de beste en meest recht door zee politieagent geworden die het Nederlandse korps politie ooit gekend heeft…
Maar helaas is het ook mogelijk dat hij alle frustratie en pijn die hij onmiskenbaar moet hebben opgelopen destijds, de tijd dat hij er nooit bij hoorde en werd uitgelachen, heeft uitgekuurd toen hij eenmaal een blauw uniform droeg.
Terug naar de column van Tommy Wieringa… Nee, nog even een tussendoortje. Paar maanden geleden, Leidseplein. Ik sta op een taxi te wachten. Voor mij staat een groepje toeristen en twee taxichauffeurs staan te bakkeleien over wie de rit krijgt. Het is 03.15 uur. Het duurt en het duurt en ondertussen gebeurt er dus niets. Als ik commentaar lever richting de taxichauffeurs waarom het allemaal zo moet duren, wordt gevraagd waar ik heen moet. Westerpark is duidelijk niet interessant. Ik krijg te horen dat dan maar niet op de taxistandplaats maar aan de overkant moet wachten tot er iets voorbij komt. Er komt een surveillancewagen van de politie aan met drie agenten erin die stopt. Ik loop erheen en vraag of ze niets aan dit belachelijke gedoe kunnen doen. Ik wil naar huis maar het is voor de taxichauffeurs duidelijk lonender om nog een tijd te bekvechten over wie de rit met toeristen krijgt, c.q. deze onderling te verdelen. De reactie van de agent die ik aanspreek is: ‘door hier te staan hopen we indruk te maken!’ [het ! komt op mijn conto trouwens …] Had ik gezeten dan was ik van mijn stoel gevallen…. Gelukkig is er heldhaftige taxichauffeur.. nr 10 in de rij die de moed heeft naar mij toe te komen en onder een scheldpartij van collega’s nr. 3 t/m 9 mij een rit aan te bieden.
Nu dan echt terug naar Tommy Wieringa!! Ik zie bijna geen verkeersovertreding die niet wordt begaan door personen in grappige witte volkswagentjes met blauw/rode streepjes. Door rood rijden hatsekidee!!! Met 80 km of meer door de stad!!! En dan stoppen bij een snackbar voor een portie frites en een bak gehakt. No problem, het grote voorbeeld van de natie. Maar dat is kennelijk legitiem..
Voor de voor mij enige NN politieagent: sorry dat ik mogelijk heb bijgedragen aan allerlei frustratie en ik hoop dat jij dat niet op enigerlei wijze hebt uitgekuurd.
